මිතුදමේ අවදානම....

මම බොහොම ළඟ දවසක හුඟක් ලොකු ඇනගැනිල්ලක් ඇනගත්තා...එත් ඉතින් දෙයියන්ගෙ පිහිටෙන් කාටවත් කරදරයක් උනෙ නැහැ..වෙච්ච තරමක් කරදර සේරම උනේ මට...ඒත් දරුණුම දේ තමයි මට වෙච්ච තුවාල කිසිම එකක් බාහිරයට පේන ඒව නොවීම...ඒ තුවාල එකක්වත් අපහු සනීප කරන්න පුලුවන් මට්ටමෙ ඒවත් නෙමෙයි...බුදු බණේ හැටියට මගෙ ඒ තුවාල ටිකෙන් ටික සනීප වේවි..ඒත් ඒ තුවාලෙ ඇදුම් කන තරමට මගෙ පපු කැවුත්තෙ ගන්න දෙයක් ඉතුරු වෙලා නැතුව ඇති කියලයි මට නම් දැනෙන්නෙ....වට කතන්දර ඕනෙ නැහැ..මම මේක පෝස්ට් කරන්න හිතුවෙ එකම එක කාරණාවක් උඩ...මේ සිදුවීමෙන් මම ගොඩාක් දේවල් ඉගෙනගත්තා..ඒ දේවල් මේ බ්ලොග් එක අහම්බෙන් හරි දකින කෙනෙක්ට මහා දුකකින් මිදෙන්න උදවුවක් වේවියී  කියල මට හිතෙන හින්දා...
කාරණාව මේකයි...අපි හැමෝටම යාලු මිත්‍රයො ඉන්නව නේද?ඒ යාලු මිත්‍රයන්ව ආශ්‍රය නිශ්‍රය කරන කොට අපෙන් මහ පුදුමාකර විදියෙ වැරදි සිද්ද වෙනව...ඒව එයාලගෙ ජීවිතවලට ලොකුවට බලපාන්නත් පුලුවන්..ඒකෙත් දෙයාකාරයක් තියෙනව...සමහර යාලු මිත්‍රයො ඉන්නව තමන්ගෙ හැම ප්‍රශ්නයක් ගැනම කතා බහ කරලා දෙන්නට දෙන්න හුඟක් හොඳ අවබෝදයක් තියෙන අය....එයාලත් එක්ක ප්‍රශ්නයක්
ඇතිවුනත් කතා බහ කරල විසඳ ගන්න පුලුවන්...ඒ විදියෙ යාලුවෙක්ව ලබන්නත් පූරුවෙ කරපු පින් ඕනෙයි කියන යථාර්තය මම තේරුම් ගත්තෙත් මගෙම යාලුවො විදියට හිටපු අයගෙන්ම තමයි..ඒක තේරුම් කරල දුන්නට මම හැමදාමත් උන්ට පින් දෙනවා...නැත්තම් මම තාමත් උන්ට වදයක් වෙවී උන්ගෙන් අවලම් කතා අහ අහ ඉන්න එපැයි...එතනින්ම මම දෙවෙනි යාලු මිත්‍රයො කොට්ඨාසය ගැනත් වචනයක් දෙකක් කතා කරන්නම්...අවාසනාවට මට අති බහුතරයක් උන්නෙ මෙන්න මේ කාණ්ඩයෙ හිතවතුන්...මේ අය අපේ භාශාවෙන් කිවුවොත් කොන්දක් කියල නාමයක් නැති උන්.. උන් උඩින් දත් තිස් දෙකම පෙන්නලා හිනා වෙලා හිත යටින් වෛර කරන උන්...මම තමුසෙට කැමති නෑ කියල මූනටම කෙලින්ම කිවුවනම් ප්‍රශ්නයක් නැහැනෙ...ඒත් මුන්ට එහෙම කියන්න කොන්දක් නැහැ...
කොහොමින් කොහොම හරි මට සත්‍යාවබෝධය ලබා දුන් ඒ සුපින්වතුන්ට මම ප්‍රාර්ථනා කරන්නෙ මේ කරගත්තාවු කුසල බලයෙන් දෙවු මිනිස් සැප කෙලවර සුවහසක් දෙනා වහන්සේලා නිවී සැනහී වැඩියා වූ අමා මහ නිර්වාණ ශාන්තියම ලබත්වා කියන එක විතරයි....
ගඟේ වතුර ගලන්නෙ හැමතිස්සෙම පහත් තැනින්ළුනෙ...ඒක හින්දා මැදිහත් සිතින් සියළු අපවාද චෝදනා ඉවසා දරාගෙන ඉන්න මම තීරනය කලා....අන්තිමට බැලින්නම් ඔක්කොම බයිලා විතරයි....ඒක අහවරයි කියමුකෝ...හැම කලු වලාකුලකම එක රිදී ඉරක් හරි තියෙනව කියනව කිවුව එකත් ඇත්ත බලන් ගියාම....මෙන්න මේ පද ගෙත්තම කොහොමැයි කියල පොඩ්ඩක් බැලුවනම්..


    


                                            අහවරයි..වස්සාන කාලය !

   ඉඩෝරෙන් පැළුනු බිම

කර්කශද කොයිතරම්

මගෙ හිතත් පුපුරනවා

   ඉඩෝරෙම පිලිඅරන්... 

මිතුදමේ වැසි බිංදු 

      යළිත් නොවැටෙයි ඉතින්

හද කෙතට එකතු වී

සාර කරනා අටින්... 

 එදැන මෙන් මගෙ හිතත්

පුපුරු ගසමින් තදින්

දරනවා බොහෝ වෙර 

  මිදෙන්නට ඉඩෝරෙන්...

   නොඅඩු වැසි බිඳු වැටුනු මේ බිම

සාරවත් ලෙස ඵල දරන විට

කිමද නොමසිතුනේ මා හට

ඉඩෝරය ලඟ හඹා එන බව?

එදා සිහිලස ලබා දුන්

වැහි බින්දු අද දැඩි සිතින්

 පෙලන්නේ මේ මගේ හද බිම

නොකල වරදක මතින්..

මං මුලාවූ සියල් වැහි බිඳු

ඇත්ත වටහාගත් සැනින්..

හැරී ආවද පලක් නෑ දැන්

     පැළුනු බිම නැසිලා ගොසින්...